Δοξολογία – της Μαρίας Μίγκλη

  

Θεέ μου

Που όλα ωραία και τίμια

Τα έχεις μοιρασμένα

Πόσο η καρδιά ευγνωμονεί

Σαν τα έχει μετρημένα

Δεν είναι η ζήση το μυαλό

Η πόση και η βρώση

Μα το αίμα που μες την καρδιά

Να τρέχει μου χεις δώσει

Από τη ρίζα της ελιάς

Και από την ελιά στη Δάφνη

Και από την Τροία στα βουνά

Και αυτά βουνά στο χιόνι

Θεέ μου, ποια άσβεστη φωτιά

Μες στην ψυχή μας καίει

Και τα παιδιά σου ξεψυχούν

Όσο η μάνα κλαίει

Το φως και την αγάπη σου

Θα κάναμε ασπίδες

Γιατί σαν την Ελλάδα σου

Δεν φτιάχνονται πατρίδες.