Δυνάστες – της Μαρίας Μίγκλη

 

Η αγάπη λένε , μπορεί να μας σκοτώσει. Λένε επίσης , ότι αν δεν το δεις , δεν μπορείς να το πιστέψεις.

Αναρωτήθηκα πολλές φορές όταν τις συνάντησα , ταλαιπωρημένες, γεμάτες σημάδια : έφταιγε η ανάγκη για αγάπη , ή μήπως θελημένα έγιναν θύματα;

 Πολλά περιστατικά έχουν γίνει γνωστά στο νοσοκομείο της περιοχής μου. Σκέφτεσαι αν υπάρχει τρόπος να δώσεις μια ανάσα σε αυτές τις γυναίκες.

Η Γ. είχε βγει μόλις από τα επείγοντα ,  την ώρα που σχολούσα από την πρωινή βάρδια. Τη συνόδευε η μητέρα της .  Η Γ. Συγκατοικούσε τους τελευταίους μήνες με ένα χρήστη , η μητέρα της γνώριζε πάραυτα. 

Εκείνο το πρωί ο δυνάστης της ανακάλυψε ότι έλειπαν κάποια χρήματα. Τη ξυλοκόπησε τόσο ανελέητα, που δεν μπορούσε να μιλήσει.  Η μητέρα της αρνήθηκε να υποβάλει μήνυση , λέγοντας πως ήταν επιλογή της . Και αν το επόμενο θύμα δε γνώριζε , το πρόβλημα ήταν καθαρά δικό της . 

Αυτή δεν είναι μια προσωπική ιστορία. Αλλά μια άλλη όψη του κόσμου , που όλοι αντικρίζουν σιωπηλοί , ενώ οι γυναίκες τον υπομένουν.

Η Α. προσήλθε στην κλινική διακριτικά και απρόοπτα. Οποιοσδήποτε έβλεπε τις μελανιές της , θα πίστευε πως πρόκειται για μια γυναίκα καρκινοπαθή. Έτσι πιστέψαμε και εμείς.

Η Α. έγινε πολλοστή φορά θύμα του αλκοολικού της συντρόφου . Οι παλιότεροι είχαν γνώση της κατάστασης . Όλοι ήξεραν ,  ακόμα και οι γείτονες. 

Επομένως , ξέρανε πως θα τελειώσει η ιστορία κάθε φορά. Προφανώς γιατί η Α. είχε τη ψευδαίσθηση ότι αυτός ο άντρας την αγαπούσε. Είχε σχεδόν συνηθίσει , δεν φοβόταν να συζητάμε πλέον για αυτή. 

Ο δυνάστης της , εμφανίστηκε απαθής και αναχώρησαν αγκαλιασμένοι  από το  νοσοκομείο.

 Πέρασαν δύο χρόνια, τις σκέφτομαι ξανά . 

Πόσες Α. και πόσες Γ. δεν έχουν βρει ακόμα τη θέληση να σωθούν . Πόσοι από εμάς , ξέραμε και γίναμε συνένοχοι κοιτάζοντας απλά τη δουλειά μας. 

Γιατί η βία , να σκεπάζεται με μια συγγνώμη κάθε φορά.