Χαράματα - της Μαρίας Μίγκλη

 Χαράματα ξυπνάω και κοιτώ

Τον κόσμο από το παράθυρο μου

Δεν ρώτησε κανένας τι περνώ

Το άφησα και έμεινε δικό μου 

Κοιμήθηκε στα στήθη μου η ελπίδα

Και κοίταξα στην ερημιά του δρόμου

Μετάνοια στα μάτια σου δεν είδα

Και επιασα απτο χέρι το όνειρο μου

Κι ας έβγαινε η ανάσα μου ζεστή

Έγινε κρύσταλλο στο πρόσωπο μου

Δεν θέλει η καρδιά μου να το πει

Συγχώρεσα λοιπόν τον εαυτό μου.